Να ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας πως δεν είμαι γεννημένη & μεγαλωμένη στην Ελλάδα. Ηρθα στη χώρα αυτή σε παιδική ηλικία, έχοντας ήδη διαμορφώσει το χαρακτήρα μου βάσει ποικίλων ερεθισμάτων που δεχόμουν στο Παρίσι. Οι γονείς μου, εντελώς αντικομφορμιστές, η μητέρα μου γνωστή ζωγράφος με το πινέλο στο χέρι όλη την ημέρα - & πίνοντας πολλές φορές το νέφτι αντί του καφέ της αφού ήταν δίπλα δίπλα οι δύο κούπες - ο δέ πατέρας μου γνωστός αρχιτέκτονας που στον ελευθερο του χρόνο χρηματοδοτούσε θεατρικές παραστάσεις & κινηματογραφικά έργα. Αυτοί οι δύο άνθρωποι με μεγάλωσαν δίνοντας μου μία πολύ διαφορετική παιδεία, κουλτούρα & γενική αντίληψη του κόσμου.
Η Μελίνα Μερκούρη ήταν απλώς η Μελίνα, ο Μάνος Χατζηδάκης ήταν ο Μάνος που μου έφερνε τους δίσκους & τα CDs, o Δημήτρης Κολλάτος ήταν ο ''αδελφός'' των γονιών μου & ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ο Μίκης, κολλητός του μπαμπά. Αυτοί & άλλοι πολλοί ήταν σε καθημερινή βάση στο σπίτι μας καθώς μεγάλωνα. Συζητήσεις επί συζητήσεων περί Τέχνης, περί του Θεάτρου Τέχνης & τη συμπεριφορά του Κούν πρός τους μαθητές του, ο Νονός μου ο Λεωνίδας Τριβιζάς να μου μιλάει για τον Μπρεχτ & ο Νίκος Κηπουργός να με διδάσκει στο Ωδείο πολλά βαθύτερα από μία ξερή Ανάλυση Μουσικής.
Κατάλαβα πως είμαι κάπως διαφορετική από τα υπόλοιπα άτομα της ηλικίας μου όταν ήμουν πλέον φοιτήτρια στην Αγγλία. Σε συζητήσεις περί κοινωνικών δικαιωμάτων των γυναικών αλλά & απλώς παρατηρώντας με ανοικτά πλέον μάτια το τί γινόταν γύρω μου κατάλαβα γρήγορα πως ο κόσμος στον οποίο με είχαν μεγαλώσει οι δικοί μου δεν ήταν παρά μία καλοδιατηρημένη φούσκα, παντελώς προστατευμένη από την πραγματικότητα του έξω κόσμου. Μου ήταν αδιανόητο πως σε μία τόσο προοδευτική χώρα όπως η Βρετανία υπήρχε & μία μεγάλη μερίδα κόσμου με έντονο σεξισμό, φοβία απέναντι στους γκέι, έχθρα πρός τους ξένους & πολλά άλλα. Ταξιδεύοντας ανά δίμηνο μεταξύ Βρετανίας & Ελλάδας όλα τα φοιτητικά μου χρόνια έβλεπα πλέον πως τα σύνορα των χωρών είναι απλές ουτοπίες. Οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι. Τα ίδια καλά & τα ίδια άσχημα με την μόνη διαφορά πως στις ''προοδευτικές'' χώρες επικρατεί μία επιφανειακή ευγένεια που επικροτεί τα προσχήματα, κάτι που είναι άγνωστο στην Ελλάδα. Ακόμα & η ελιτίστικη πεποίθηση μου πως οι ''μορφωμένοι'' άνθρωποι είναι πιό ανοιχτόμυαλοι απεδείχθη ψευδής κατόπιν σειρά κακών εμπειριών.
Ομως η διαφορά της Βρετανίας ως χώρας με τις υπόλοιπες είναι πως -εάν επιθυμείς- θα εκτεθείς σε πληθώρα ερεθισμάτων. Η μερίδα κόσμου που υποστηρίζει διαφορετικές αξίες βάσει κοινωνικής ισότητος χωρίς να ασπάζεται γενικά ταμπού είναι πάρα πολύ ενεργή. Υπάρχει λοιπόν ο έντονος μισογυνισμός αλλά υπάρχει & το κράτος πρόνοιας με κοινωνική μέριμνα για τις γυναίκες, υπάρχουν αρκετές ευκαιρίες για επαγγελματική εξέλιξη μιάς & η ζήτηση στην αγορά εργασίας είναι μεγάλη, τα Domina clubs οπου δοξάζεται η ομορφιά & η δύναμη της κάθε γυναίκας ξεχωριστά (θέμα διαφορετικής συζήτησης από μόνο του) & υπάρχουν & τα Θέατρα Burlesque προσφέροντας ένα ιδιαίτερο θέαμα για τα μάτια που αποζητούν κάτι πολύ παραπάνω & πιό εκλεπτυσμένο από ένα streap club.
Στο Burlesque εκτέθηκα από πολύ μικρή ηλικία μιάς & η μητέρα μου ήταν χορεύτρια σε πολλές τηλεοπτικές ταινίες αλλά & θεατρικές παραστάσεις & η θεία μου ήταν γνωστή performer στην Αμερική (το όνομα της οποίας θα δοθεί στο μέλλον). Ανέκαθεν μου άρεσε η αισθητική του, ο ''αθώος'' ερωτισμός που εξέπεμπε, το παιχνίδι με το κοινό, τα λαμπερά κουστούμια & τα ζεστά χαμόγελα. Πηγαίνοντας στη Βρετανία το ξαναβρήκα μπροστά μου πρός μεγάλη μου έκπληξη. Το Burlesque δεν ήταν κάτι παγωμένο που ανήκε στο παρελθόν ή στην κρύα σκηνή του Moulin Rouge. Ηταν ολοζώντανο, γεμάτο υπέροχους καλλιτέχνες που είχαν όλοι κάτι να πουν, αρκετοί από αυτούς ένιωθαν την ανάγκη να ορθώσουν ανάστημα στα κατεστημένα κριτήρια αισθητικής & ομορφιάς, στις κατεστημένες & άνισες κοινωνικές πεποιθήσεις. Γυναίκες & άνδρες όλων των ηλικιών, από ποικίλα υπόβαθρα, από διαφορετικές χώρες, όλων των μεγεθών, με διαφορετική ομορφιά, ίσως & ετερόκλητα εκ πρώτης όψης ένωναν δυνάμεις στη σκηνή με μαγικό & μαγευτικό αποτέλεσμα. Στο Burlesque βρήκα αυτό που έψαχνα: έναν τρόπο έκφρασης της μοναδικότητας μου, μία ευκαιρία να ξεδιπλώσω διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου χωρίς το φόβο της αποδοκιμασίας, ένα μέσο έκφρασης του ερωτισμού μου χωρίς το φόβο επίκρισης.
Αυτά τα καταλαβαίνουν ή τα δέχονται όλοι; Σαφώς & όχι & θα ήταν αφελές αν υποστήριζα πως το Burlesque αφενός αρέσει σε όλους & αφετέρου το καταλαβαίνουν όλοι. Μεγάλη μερίδα κόσμου έχει μάθει να βλέπει την επιφάνεια & έτσι παρακολουθώντας ένα Burlesque νούμερο θα σχολιάσει τα ίσως παραπάνω κιλά ή την ηλικία της performer ή ακόμα χειρότερα θα παρομοιάσει αυτό που βλέπει με πορνό. Έμαθα να μη συγχίζομαι με αυτές τις απόψεις & έτσι κατάλαβα το γιατί με μεγάλωσαν όπως με μεγάλωσαν οι γονείς μου: υπάρχει - όπως έλεγε ο μπαμπάς μου- Κόσμος & υπάρχει κοσμάκης. Εμείς επιλέγουμε ποιοί αξίζει να είναι μέρος του μικρόκοσμου μας & πορευόμαστε σύμφωνα με τις δικές μας αξίες & όχι βάσει των πολλών. Ολοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να έχουν & να εκφέρουν γνώμη πάνω σε οτιδήποτε. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως όλες οι γνώμες όλων των ανθρώπων έχουν την ίδια βαρύτητα.
Με αυτήν λοιπόν την λογική αποφάσισα να μεταφέρω τα όσα έμαθα & είδα στην Ελλάδα. Το 2010 δημιούργησα την Burlesque ομάδα Chattes Provocatrices, ένα side project κάτω από την ήδη επιτυχημένη ομπρέλα των Athens Swing Cats. Οι αντιδράσεις ποικίλες, από ενθουσιασμό μέχρι κοροϊδία αλλά δεν πτοήθηκα. Από το 2010 μέχρι σήμερα δίδαξα κυριολεκτικά εκατοντάδες γυναικών στην Ελλάδα την Τέχνη του Burlesque, έγραψα πολλές χορογραφίες, δημιούργησα αλλά & έμαθα. Με κάθε φουρνιά μαθητριών μαθαίνω κάτι παραπάνω για την ίδια μου την Τέχνη. Προσέχω παραπάνω τις λεπτομέρειες, έμαθα να ''διαβάζω'' τους ανθρώπους σωστότερα & να καταλαβαίνω τις ανάγκες τους. Γιατί το Burlesque δεν το επιλέγει καμία απλά για γυμναστική! Ακόμα & ασυναίσθητα επιλέγεται για την ελευθερία που μας δίνει, για την ευκαιρία έστω & για μία ώρα να σπάσουμε τα ταμπού μας & να απελευθερωθούμε, να παίξουμε ένα ρόλο, να ζήσουμε μία εμπειρία, να υποστηρίξουμε αυτό που είμαστε όπως ακριβώς είμαστε & να νιώσουμε όμορφα για εμάς.
Είναι αλήθεια πως ο χορός είναι ψυχοθεραπεία. Το Burlesque μας πηγαίνει ακόμα βαθύτερα. Είναι μία μορφή ενδοσκόπησης, μία μορφή αποδοχής του εαυτού μας, μία ευκαιρία αυτοσαρκασμού. Στο Burlesque ένας άνθρωπος είναι όμορφος επειδή είναι ξεχωριστός & προσωπικά θεωρώ κάποιον όμορφο άνθρωπο όταν έχει κάτι ξεχωριστό να πεί, όταν κάνει το μάτι μου να δεί παραπέρα από τις όποιες εμφανισιακές ''ατέλειες'' του, όταν το χαμόγελο του με πείσει πως είναι ειλικρινές, όταν αφήνει τον ερωτισμό του ελεύθερο χωρίς αναστολές & ανούσιες ηθικολογίες. Τα κιλά, η ηλικία, το πεσμένο ή το στητό στήθος, το άτσαλο χορευτικό βήμα δε γράφουν κάν στο μάτι μου. Είμαστε όλοι διαφορετικοί, είμαστε όλοι όμορφοι, είμαστε όλοι ατελείς, είμαστε όλοι ερωτικοί από τη φύση μας & το Burlesque ενστερνίζεται αυτά ακριβώς.
Το μανιφέστο μου τελειώνει εδώ (ή μόλις άρχισε :)
